Parwowiroza psów

Parwowiroza psów jest to wysoce zaraźliwa choroba  psów i psowatych,
szczególnie  niebezpieczna dla zwierząt  młodych, u których przebiega z
objawami krwotocznego zapalenia  przewodu pokarmowego.

ETIOLOGIA

Chorobę wywołuje wirus kwasu DNA, z rodziny Parvoviridae:
CPV-2 – canine parwovirus typ 2

EPIZOOTIOLOGIA

WYSTĘPOWANIE CHOROBY W POLSCE:

Po raz pierwszy choroba parwowiroza psów w Polsce została opisana w roku 1980.

NAJBARDZIEJ WRAŻLIWE ZWIERZĘTA:

Na parwowirozę najbardziej wrażliwe są szczenięta  w wieku 6 tygodni – 6 miesięcy ras:  owczarek niemiecki, rottweiler

ŹRÓDŁO ZAKAŻENIA:

Kał zwierząt chorych

W środowisku zewnętrznym wirus utrzymuje się 6 miesięcy. Wirusa mogą także roznosić koniki polne, pchły oraz muchy.

PATOGENEZA

zakażenie per os
wniknięcie wirusa do organizmu
namnażanie w migdałkach,  grasicy i tkance limfatycznej przewodu pokarmowego
przeniknięcie wirusa do krwi
wirus może  umiejscawiać się w miocytach,  kryptach jelitowych lub w mięśniu  sercowym

WYDALANIE WIRUSA Z KAŁEM:

trzeciego dnia po infekcji rozpoczyna się wydalanie do otoczenia wirusa z kałem zarażonych psów. Proces ten trwa przez około 2 tygodnie.

WTÓRNE ZAKAŻENIA BAKTERYJNE:

Przebieg parwowirozy często jest wikłany przez wtórne zakażenia bakteryjne. Najczęściej są to bakterie: Escherica coli oraz bakterie z rodzaju Salmonella i Camphylobacter.

OBJAWY KLINICZNE

OKRES INKUBACJI:

Inkubacja parwowirozy wynosi od 4 dni do 2 tygodni.

POSTACIE CHOROBY:

postać sercowa
postać jelitowa

POSTAĆ SERCOWA
Postać sercowa występuje u psów młodszych niż 8 tygodni.

OBJAWY:

nagłe upadki
łzawienie
trudności oddechowe (łapanie powietrza)
silna depresja
osłabienie
nieregularny rytm pracy serca

POSTAĆ JELITOWA

Postać jelitowa najczęściej występuje u szczeniąt, chorować mogą jednak psy w każdym wieku.

OBJAWY:

depresja
utrata apetytu
gorączka
wymioty (mogą być krwiste)
biegunka (o charakterystycznym zapachu,  często z krwią
leukopenia

ZMIANY SEKCYJNE

nieżytowo-krwotoczny stan zapalny jelit, gł. cienkich
ogniska martwicy w węzłach chłonnych
ogniska martwicy w kryptach jelitowych
obrzęk płuc
bierne przekrwienie wątroby

ROZPOZNANIE

wywiad – ustalić wiek psa i czy był szczepiony
objawy kliniczne – biegunka, wymioty
testy serologiczne (test ELISA, test IF)
mikroskopia elektronowa

PCR

hodowle komórkowe
szybka diagnostyka parwowirozy w każdej lecznicy:
szybkie testy diagnostyczne (badanie kału)

LECZENIE

płynoterapia
surowica odpornościowa
antybiotykoterapia
immunostymulatory
leki przeciw wymiotne
leki osłaniające śluzówkę żołądka
dieta – ryż, biały ser itp.

ZAPOBIEGANIE:

higiena miotów
higiena otoczenia
szczepienia profilaktyczne
6 tydzień życia
9 tydzień życia
12 tydzień życia

szczepienie przypominające:

U psów w młodym i średnim wieku zaleca się doszczepiać co rok, potem co 2 lata a u psów w wieku geriatrycznym można już nie szczepić w przypadku, gdy pies był wcześniej regularnie szczepiony oraz gdy w okolicy pobytu psa nie występują ogniska parwowirozy.